Με αυτό το πεζό διακρίθηκε η μαθήτρια του σχολείου μας Τσουτσουμάνου Μαρία της Γ΄τάξης στο 9ο Διαγωνισμό Ποίησης και Πεζόμορφου Στοχασμού από τον Σύνδεσμο Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου.
Μας συγκίνησες Μαρία. Σε ευχαριστούμε πολύ.
«Εσύ μάνα φύση μου, εσύ!»
Κλείνω τα μάτια μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Εισπνέω τον καθαρό αέρα, το οξυγόνο, οσφραίνομαι το μεθυστικό άρωμα των λουλουδιών… Ακούω τα πουλιά να κελαηδούν, τις μέλισσες να περιμένουν με χαρά τον ερχομό της γλυκιάς Άνοιξης…Φαντάζομαι την καταπράσινη θέα, τα διασκορπισμένα μικρά σπιτάκια, το ποταμάκι με το δροσερό, γάργαρο νερό…
Παύω να ονειρεύομαι. Δεν μπορώ να ζω μόνιμα σε ένα όνειρο, η ζωή με χρειάζεται! Ανοίγω τα μάτια μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα πάλι ώστε να μην καταρρεύσω από την εικόνα που θα αντικρίσω… μα εισπνέω τον καπνό, πνίγομαι, τα μάτια μου δακρύζουν… Δεν το αντέχω, δεν το μπορώ θέλω όλο στο όνειρο να ζω! « Μάνα γιατί με εγκαταλείπεις;» ουρλιάζω στο κενό, «Δεν σε εγκαταλείπω παιδί μου, εσύ με χάνεις… προχωράς. Λες ότι εξελίσσεσαι…» μου αποκρίνεται κάποιος. Δεν απορώ ποιος… η ψυχούλα μου ξέρει και δεν ξεχνά όσο κι αν περνάει ο καιρός.
Μια είναι η μάνα όλων των πλασμάτων πάνω στη Γη. Εσύ μάνα φύση μου, εσύ! Όσο κι αν μαυρίσει ο κόσμος, όσο κι αν καταστραφεί, μια είναι η λύση για να μην χρειάζεται να ζούμε αιώνια σε ένα όνειρο που θα κρύβει φαινομενικά την πικρή αλήθεια…Να υπολογίζουμε την μητέρα φύση ως σύντροφο, συνοδοιπόρο κι όχι σαν αντίπαλο στο παιχνίδι της κυριαρχίας του πλανήτη. Γιατί όπως η μητέρα ξέρει πάντα να συγχωρεί και να δίνει ευκαιρίες στα παιδιά της έτσι και η μάνα φύση δεν εκδικείται ούτε δικάζει, αλλά αποδέχεται καρτερικά την μετάνοια και δίνει το χέρι για ένα νέο ξεκίνημα. Κλείνω τα μάτια μου.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Σκορπώ τον ήλιο, πασπαλίζω γύρη στο μελίσσι της αυγής για να ξαναβρεί ο κόσμος το χρώμα του, την ζωντάνια του, την λάμψη του, γιατί η φύση είναι η ζωή, τα χρώματα, στον άσπρο, μονότονο καμβά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου